Rekenen is overal. Realistisch rekenonderwijs maakt reken een andere beleving. Bijvoorbeeld door situaties die herkenbaar zijn als uitgangspunt te gebruiken.
Onze oude appelboom
Helaas hebben we afscheid moeten nemen van onze oude appelboom. De rotte takken die in de afgelopen jaren afgezaagd zijn, hebben de boom uit zijn evenwicht gebracht. Deze winter dreigt hij langzaam maar zeker in de richting van het schuurtje te zakken. Inmiddels ligt wijlen onze boom in de voortuin te wachten op grof vuil. De dunste takken hebben hun weg naar de groenbak al gevonden. Wat overblijft is een berg voor het grof vuil die ik in een hoek probeer te verstoppen. Nu de kleinste takken eruit zijn, beginnen de kinderen belangstelling te krijgen voor deze verzameling. Er zitten ook drie zware stammen van elk een kleine twee meter bij. Ik heb geen enkel idee hoe ze dat denken te versjouwen. In de praktijk is het meestal zo dat de volwassene denkt dat dat onmogelijk en gevaarlijk is, terwijl de kinderen met zelfvertrouwen het probleem te lijf gaan. Ik verdwijn uit hun gezichtsveld en hoop er het beste van. Ze beginnen te sjouwen. ‘Zullen we een klimrek maken, net zoals gisteren?’, zegt Steyn. ‘Nee, eerst een vlot’, is Veerles antwoord, ‘of misschien toch een klimrek.’ De drie zware stammen worden bedachtzaam op elkaar gelegd, wat niet eenvoudig is. Alle stammen zijn krom, maar daar kun je natuurlijk ook gebruik van maken. Veerle deponeert de eerste twee als twee helften van een ovaal op elkaar. De derde dikke stam kan er dan precies tussen en zo is al een leuke hoogte bereikt. Veerle gaat er bovenop staan en keurt het bouwsel op zijn stevigheid. Ik vraag me af wat het worden zal, een klimrek of een vlot. De tweede serie takken zijn van beduidend dunnere doorsnede dan de stammen van zojuist. De ene helft wordt in de breedte, de tweede helft in de lengte op de stammen gedeponeerd. Hoewel de eerste aanblik chaotisch aandoet, gaan de kinderen zeer systematisch te werk. Dan is het tijd om de constructie op zijn stevigheid te testen. Steyn klimt op alle takken, alert op onverwachte bewegingen van het geheel. Als die uitblijven, is het vlot goedgekeurd. Veerle en Steyn gaan er eens gemakkelijk voor zitten om uit te rusten van het harde werken. Als kapiteins op een schip overzien ze hun omgeving. Daar komt Karin aangelopen. Vriendelijk informeert ze: ‘Wat zijn jullie aan het spelen?’ en gaat er gezellig bij zitten. De twee kapiteins turen nadenkend over de zee en geven geen antwoord. Karin blijft nog even zitten maar verdwijnt ten slotte hoofdschuddend. De kapiteins kijken elkaar even aan. Hoe durft ze door de zee te lopen en op hun vlot te gaan zitten? Gelukkig is ze met de noorderzon vertrokken. In de wijde omgeving is geen verder onraad te bespeuren.