Robots zijn onze toekomst de automatisering is ons voorbij gestreefd. Deze statements hebben we al vaker de revue horen passeren, maar in hoeverre kan de bevolking dit aan? En in welke proporties moeten we dan in gaan denken?
Allicht heeft Hollywood hier al veel vaker op ingesprongen in films zoals ‘Terminator’ waar de hele mensheid in het geding is door een hele hoop tijd gereis en uiteraard kunstmatige intelligentie die mensheid maar rommelig en overbodig vindt. En laten we de Matrix niet vergeten waarin de mensheid door een virtuel reality in leven wordt gehouden en gebruikt wordt als levensbron. Deze films zijn typische jaren negentig films en reflecteren hoe de bevolking er toen over dacht. Robots werden in één lijn getrokken met de automatisering wat weer gelijk stond aan grootschalige ontslagen. Dit werd dus als een bedreiging gezien voor de portemonnee en flink uitgebuit ‘on the big screen’.
De technologie houdt men niet tegen en wetenschappers zijn niet bezig met opinie’s van de bevolking laat staan hun portemonnee. verschillende voorbeelden kun je daarvan vinden op het net en het het is interessant om dat bij te houden.
Films uit deze eeuw belichten ook een andere kant van het verhaal namelijk die van de robot zelf. Neem nou een film zoals ‘Chappie’ waarin een robot met de beleving van een kind wordt gevormd tot een vechtmachine. Een nadenkertje als men zich realiseert dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor wat er met de mensheid gebeurt.
Er is tweedracht onder de bevolking:
- Aan de ene kant is er daar de evolutie en speelt techniek daar een cruciale rol in. Denk aan de DoNotPay robot die dient als robotadvocaat en gratis mensen helpt met hun paperassen
- Aan de andere kant de angst voor het onbekende wat bijvoorbeeld leidt naar mensen die gevoel sensors in robots plaatsen om er vervolgens op te gaan schieten en te filmen.
Zal tijd het leren?